Lust je een stukje taart… dat is natuurlijk zo goed als de eerste vraag die gesteld wordt als je op een verjaardag bent. Waar ik anders altijd ja zei en soms nog een stukje extra nam, heb ik deze keer gewoon netjes bedankt. Moeilijk moment? Nee, dat viel echt ontzettend mee.
Terwijl mijn man geniet van zijn stukje appeltaart, klets ik met vrienden. Waar ik anders het dat-wil-ik-ook gevoel nog wel eens had, was ik daar helemaal niet mee bezig. Nee, ik maakte me meer zorgen over de salades, toastjes en het verse stokbrood dat voor mijn neus op tafel stond.
Al dat lekkers heb ik iets verder weg gezet, zodat het voor mijn gevoel toch lastiger werd om iets te pakken. Aan het eind van de middag – het was toen bijna etenstijd – kreeg ik wel wat honger en heb ik een paar stukjes stokbrood gepakt. Maar zonder salades of kaasjes, want dat is natuurlijk helemaal nergens voor nodig.
Omdat ik wil weten of ik voldoende drink, neem ik tegenwoordig ook mijn flesje van een halve liter overal mee naar toe. Waar ik had gedacht dat het moeilijk zou vinden om het uit mijn tas te pakken waar ieder bij zit, blijkt dat helemaal geen struikelblok te zijn. Nee, het zorgt juist weer voor leuke gesprekken waarin ik trots kan vertellen over mijn resultaat. (En dat helpt weer om je niet te buiten te gaan aan al het lekkers op zo’n verjaardag; je wil tenslotte niet dat ze denken dat je geen doorzettingsvermogen hebt).
’s Avonds heb ik ontzettend veel zin in sushi. Zo’n all you can eat-restaurant zie ik niet zitten. We kiezen dus voor de drive in en bestellen een bescheiden portie.
